Column 6: De laatste reis van de Ballerinus

In januari en februari publiceert Hebban, de website voor de grootste lezerscommunity van Nederland en Vlaanderen, zes columns van mij. Jee! Deze reeks columns gaat over het schrijven van mijn boek en over het vinden van een uitgever, en een illustrator... Zesde en laatste deel!

Opnieuw maakte ik een rekensom en opnieuw schreef ik als een dolle, elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Twee keer zoveel woorden per dag als tijdens het schrijven van deel twee. De hemel zij dank dat ik zo goed wist waar het verhaal naartoe moest. In twee maanden schreef ik dertigduizend woorden en was het af. Te af, zei een proeflezer. Met de uitgever was ik het eens dat het boek een open einde moest krijgen, maar eerst wilde ik zelf precies weten hoe het met iedereen afliep, en het verhaal eindigde in eerste instantie waar het was begonnen. Dat vond ik ook mooi. Een cirkel, en toch was het hoofdpersonage gegroeid. Maar een open einde is spannender. Die laatste hoofdstukken kan ik altijd nog weghalen, besloot ik. De redactie vond het uiteindelijk meer een verhaal voor één boek dan voor drie deeltjes. Het leek mij ook fijn als het hele verhaal in hetzelfde boek kwam, maar ik dacht dat het niet kon, het was veel te dik. Het kon. Na wekenlang nadenken heb ik een derde van de tekst eruit gehaald en eraf geknipt. Een personage is verdwenen, zwaartepunten zijn verschoven. De uitgever las het steeds weer en vervulde de rol van redacteur. De karakters hadden nog wat meer aandacht nodig, en ten slotte heb ik het einde opnieuw geschreven. De andere leden van de redactie lazen mee. Dit was een langdurig en uitdagend proces maar ook leerzaam en een feest, want nu werkte ik niet meer in mijn eentje aan mijn boek! Ondertussen had Linde Faas het ook gelezen. Ze vond het een heerlijk verhaal en zegde toe het te willen illustreren. Ik ging bij haar langs in haar atelier en we hadden een fijne klik. Dit was een goede match! Toen ik vrijwel zeker wist dat het boek er ging komen heb ik de naam van het hoofdpersonage veranderd in Ravi. Een eerbetoon aan de persoon die honderd procent achter me staat, en niet aan mij twijfelt zoals ikzelf. Als je Ravi achterstevoren leest weet je zijn naam. (De herkomst van de andere namen in het boek blijft geheim). Een poosje geleden heb ik op de uitgeverij de eerste schetsen gezien van een paar personages en van het omslag. Dat was zo’n magisch moment, dat ik niet meer hoorde wat de anderen zeiden. De illustraties van Linde, zelfs in de schetsfase, trekken je nog verder mee die andere wereld in dan de tekst alleen. En dat precies is mijn wens: je in dit boek meenemen naar een andere wereld, eentje die niet helemaal echt bestaat, maar misschien wel zou kúnnen bestaan, waar je zo vaak en zo lang mogelijk wil verblijven, zo graag dat je bedroefd en teleurgesteld bent wanneer het boek uit is. Als kind gebeurde me dat zo vaak. Mijn ultieme geluk was verdwijnen in een boek. En als het met dit boek, De laatste reis van de Ballerinus, mag lukken om een ander zo’n gevoel te bezorgen… Dan zou ik net zo gelukkig zijn, en boven alles vereerd.