Waargebeurd

Het decor waarin Ivoren maan zich afspeelt is realistisch. Het boek zit vol waargebeurde verhalen van echte mensen. Vrijwel alle dieren over wie ik schrijf heb ik ontmoet. De verhaallocaties zijn gebaseerd op bestaande huizen en resorts.

De game farm van Matt en het natuurreservaat Eden Hills zijn terug te vinden in Waterberg District, al blijft in het verhaal de farm naamloos en is de naam Eden Hills uit mijn duim gezogen.

Sinds ik voor het eerst in Zuid-Afrika was en met eigen ogen bepaalde problematiek zag, raakt die mij diep. De misstanden in onze wereld zijn zo complex, in het boek kan ik alleen een miniem stukje aanraken. In Ivoren maan dient de werkelijkheid bovendien maar als achtergrond, waartegen Juno en Jan hun avonturen beleven en iets wijzer worden.

Toch hangt het boek van de verzinsels aan elkaar. Fictie is het cement om alle losse verhaalstenen mee op elkaar te metselen. De personages zijn fictief. Het verzinnen van Jan en Juno was het allerleukst en het allermoeilijkst en heeft de meeste tijd gekost. Toen er op een dag een complete versie af was, paste een van de twee hoofdpersonen niet meer bij het verhaal en begon ik voor de laatste keer helemaal opnieuw. Hoe vaak ik opnieuw begonnen ben... gelukkig ben ik de tel kwijtgeraakt.

De climax was een hel om te schrijven. Als schrijver moet je misschien uit bepaald hout gesneden zijn. Hout dat niet breekt door wat je researcht en schrijft. De schrijver van Ivoren maan is niet uit hardhout gesneden.

De climax neemt veel plaats in, in woorden, omdat die zo spannend is. Voor mij althans. Als ik dat stuk herlees houd ik nog steeds mijn adem in. Toen het eindelijk op papier stond was ik niet opgelucht, maar gedesillusioneerd. Het was zo moeilijk, ik had er zo lang tegen opgezien, en na al die moeite had ik het slechts klaargespeeld om een van de belangrijkste scènes op maar één manier te vertellen. Hoeveel mogelijkheden had ik buiten beschouwing gelaten, op welke andere manieren had ik het ook kunnen zeggen? Ik zal het nooit weten. Godzijdank heeft over deze scène geen enkele proeflezer of redacteur geklaagd.

Een schrijver tegen wie ik eens zeurde over mijn geworstel keek me geringschattend aan. ‘Waarom schijf je over dingen die je verschrikkelijk vindt?’ vroeg hij. ‘Je maakt het jezelf zo moeilijk. Ík schrijf wat ik leuk vind.’ Ik was verbijsterd. Schrijven wat je léúk vindt?! Het was niet bij me opgekomen. Hij is er zeer succesvol mee.

In dit boek goot ik in fictie wat me bezighoudt, wat aan mijn geweten knaagt, aan mijn hart vreet, slapeloze nachten kost en dus jaren van mijn leven. Als het goed is zit mijn liefde voor dit land er ook in, liefde voor de schoonheid van de mensen, de dieren. De ruige natuur.

Het advies van de schrijver zal ik niet vergeten. Of ik er nu in slaag het in de praktijk te brengen, of niet. In een eventueel volgend boek.

Morgen eerst: Ivoren maan!