Geen verhaal over een nijlpaard
Het was mijn laatste dag in Zuid-Afrika en ik had nog één wens op mijn verlanglijstje staan: een bezoek aan een beroemd nijlpaard.
De afgelopen tijd had ik veel gebivakkeerd in een hotel in Sandton, het business district van Johannesburg. Ter afscheid wierp ik een laatste blik op de hemelse hoteltuin waar ik weken had zitten werken.
Het hotelpersoneel was nieuwsgierig naar wat ik al die dagen deed. Ik schreef toen nog aan mijn eerste boek, De laatste reis van de Ballerinus. In dat boek-in-wording bleken ze niet erg geïnteresseerd, maar hun ogen begonnen te schitteren als ik vertelde welke uitstapjes ik in de weekenden had gemaakt, of welke plekken in Johannesburg ik had bezocht. Ze vertelden hoe ze woonden, in het township Alexandra. Sommigen waren Johannesburg nooit uit geweest, maar ze waren verschrikkelijk trots op hun land. Je krijgt natuurlijk heel veel ideeën hier, zeiden ze, dat kan niet anders, en ik moest beloven over Zuid-Afrika te schrijven. Ik had het hart niet ze te vertellen dat er helemaal geen nieuw idee bij me opkwam. Al legden mijn zintuigen en ik elk weekend honderden kilometers af, mijn hoofd was nog op reis met de Ballerinus.
Drie keer had ik het geluk om langere tijd in dit betoverende land te mogen zijn. De eerste keer verloor ik meteen mijn hart aan de natuur. Ik ging bij vrienden in Kaapstad logeren en reed en vloog van daaruit naar alle uithoeken van het land. Op de reizen die volgden heb ik de meeste tijd doorgebracht in het noordoosten. Net als Leto, de dierenarts in Ivoren maan, werd ik hopeloos verliefd op het landschap daar, en de wilde dieren.
Het was de laatste ochtend. Ik checkte uit en verzekerde mijn tijdelijke vrienden dat het goed zou komen met hun verhalen. Naar het nijlpaard was het nog een eind rijden, en weer terug, maar mijn vlucht ging pas ’s avonds laat. En het was de moeite waard: het verhaal van het nijlpaard had alles. Geen greintje fictie, maar een natuurramp, een te vroeg geboren weesje, helden, humor en romantiek.
Op weg naar het vliegveld begonnen de ideeën te stromen. Alle hartverscheurend mooie en harde verhalen die ik had gehoord, overspoelden me opeens. In deze onverwachte overvloed vond ik een paar dingen die bij elkaar pasten en die losse flarden vormden als vanzelf een plot, al voor ik in het vliegtuig zat. Die plot parkeerde ik ergens in mijn computer. Eerst moest De Ballerinus af, daarna pas kon ik verder nadenken over het volgende boek, dat zo anders zou worden.
De meeste belevenissen en ontmoetingen met bijzondere mensen en dieren staan helemaal niet in Ivoren maan, dat was onmogelijk (ik heb het geprobeerd). Ook het verhaal van het nijlpaard niet. Misschien dat ik er ooit in slaag het zo op te schrijven dat ik ook haar verhaal recht doe. Maar nu eerst: Ivoren maan! Nog drie nachtjes slapen :)